2 Aralık 2013 Saat gece : 02:52 gecesinden dökülen satırlar
Düşünüyorum da şimdiki çocuklar hem çok şanslılar hemde çok şansızlar. Sebebine gelince , örnek vereyim… ben şu anda tam 40 yaşında bir hatunum.Bundan 30 yada 35 yıl öncesi hatta 12 yaşlarıma kadar ilkokulu bitirinceye kadar hiç iki kalemim olmadı. Ya hafızammı beni yanıltıyor yoksa benim gerçekten özellikle ilkokul 3. sınıfa kadar hiç mi renkli boya kalemlerim olmadı yoksa gerçekten bizim zamanımızda çokmu pahalıydı bilmiyorum. Fakat şu varki hayat o zamanlar maddi olarak çok zor ve hayat çok daha pahalıydı. Tamam bizde çok fakir bir aileydik fakat şuda varki biz 1 kurşun kalemle neredeyse 1 ay belki daha fazla idare ederdik. Nerde öyle kalem yarıya gelmeden kaybetmek,çaldırmak yada bitirmek. Evdekiler oyardı bizi. Biz kalemlerimiz minicik kaldığında bile arkalarına tükenmez kalem kapağı takar neredeyse kalem 1 santim kalıncaya kadar kullanırdık. Kalem ucu kırılıcak kalemtraşı kullanım daha çok kalem tüketecez diye korkar malımıza sahip çıkardık. Nerdeee öyle bilgisayar,tetris,atari,PlayStation yada öyle teknolojik şeyler.Şimdiki çocukların binbir türlü kalemleri var,Simlisi,renlisi,ince uçlusu,pasteli,akriliği,guvajı,parmak boyası,sulu boyası daha sayamadığım bir çok çeşit kalemleri. Birde bizim gibi öyle 1 ay kullanmıyorlar 2 gün sonra bi bakıyorsun senin ufaklığın kaleminin yerinde yeller esiyor.Ertesi gün var gücüyle -Anneeee kalemim kayboldu ,kalem allll. Diye . Bu arada ben sadece sulu boya kullandığımızı hatırlıyorum. Bu yönden şanslılar. Gelelim şansız oldukları noktaya. Az öncede dediğim gibi şimdiki çocuklar Teknolojinin tüm nimetlerinden fazlasıyla yararlanıyorlar. Fakat gelin görünki bu onlar için iyi değil. Mesela benim dönemimde az önce listelediğim hiç bir aletimiz vs yoktu. Bizim evdeki teknolojik tek alet 1 kanal gösteren siyah beyaz sinekli gösteren Televizyonumuz vardı. Amaaaaa şimdiki teknolojik nimetlerden sadece çocuklar faydalanmıyorlar Anne ve Babalarıda fazlasıyla yararlanıyorlar. Mesela ben kimseyi zan altında bırakmadan kendi ailemden örnek vereyim. Akşam ailecik evde 3 çocuğumuzla oturuyoruz sıradan bir gecemizdeyiz diyelim. Ben aynı şu andada yaptığım gibi Web sitelerimle ilgileniyorum, eşim kendi bilgisayarında Satranç oynuyor yada lazca ve karadeniz müzikleri dinliyor. Çocuklarımızdan 2 si bilgisayarlarında oyun oynuyorlar 1 tanesi en küçükleride benim dizimin dibinde olur yada Tv izliyordur. Bakın gördünüzmü benim çocuklarımda Teknoloji mahdurular,çünkü herkes kendi halinde ailecik bir arada sadece sofrada aynı şeyi yapıp ailecik ortak bir şey yapıyorlar. Çoz az ilgileniyoruz biz aileler çocuklarımızla. Özellikle akşam olduğunda annelik ve babalık mesaisi bitmiş ve zaman bizim için ilerliyordur. Ama benim çocukluğumda 1980li yılların başından evdeki tek şey Tv olduğundan ve o tek 1 kanalta çok ilgi çekici şeyler olmadığından ailecik birşeyler yapardık. En azından biz annemizin her zaman odak noktası olduk. Pc başından ayrılmayan Anne babalarımız bize şu şekilde hiç bağırmadı.” Yaa dur sayfadan çıktım senin yüzünden,Yanlış yere tıkladım vs vs vs diye. Yada diğer eğlenceli teknolojik aletlerde zaman geçirme imkanları yoktu zaten. Belki size tuhaf gelir fakat her gece başımı yastığa koyduğumda o gün nasıl bir annedim düşünürüm. Sorgularım kendimi acaba yavrularıma yeterli bir zaman ayırabildim mi, onlara kızdığım yada arada ceza verdiğimde ben onlardan daha mutsuz oluyorum. Biliyormusunuz ? ben bundan 6 yıl önce ilk web sitemi açma heyacanlarını yaşadığım zamanlarda çevremde tanıdığım veya tanımadığım bir çok kişi reel hayatta ve sanalda bana hep – Bırak site işlerini sen çocuklarına bak- diyorlardı. Hiç birisi bunun aynı zamanda benim işim olduğunu ve ekmek kapım olcağına inanmıyordu çünkü. Bugün bakıyorumda bu 6 yıllık serüven bana çok şey kattığı gibi insanlarla aramda köprü oldu beni evimin içinden dışardaki hayata taşıdı. Sitelerim sayesinde hep sizlerle oldum kabuğumu kırdım ve aylık asgari ücret kadar evime ek kazanç sağlayıp eşimin omuzundaki yükü hafifletmeye çalıştım. Nasıl çalışan bayanlar dışardaki işlerindede çalışarak aynı zamanda annelik yaptılarsa bende aynen öyle hem kariyer yaptım hem anne oldum. Tabi bunun getirisi olduğu gibi götürüsüde çok oldu. İşimi ve beni kıskanan çocuklarım büyüdüklerinde bana zaman ,zaman sitem ederek ‘sen hep sitenle ilgilen ,bizimle ilgilenme zaten diye sitem ediyorlar. Tabi onlar küçükler ve anneleri hep gözlerinin önünde olduğundan işimlede ilgilenmem gerektiğini kabul etmiyorlar. 24 saat hep onlarla ilgileneyim istiyorlar. Çocuklar çok haklılar . Demem o ki uzun lafın kısası hepimiz kendimize bugün 1 soru soralım ve çocuklarımıza ne derece anne babalık yapabiliyoruz,yeterlimiyiz onlar için, Sevdiğimiz kadar değer verebiliyormuyuz?. Aranızda KİM ben bütün zamanımı çocuklarımla geçiriyorum diyebiliyorsa lütfen 3 kez masaya vursun!!!
