BEN HİÇ ABLAMIN ŞANSLI KARDEŞİ OLMADIM Kİ

Klasik başlıktır hani Günlük tutanların başlıkta yazdığı “Sevgili Günlük” çocukken çok heveslenirdim Günlük yazmaya yazardım da arada. Ama çok çabuk sıkılırdım yazmaktan.

Artık ben de bir Günlük tutacağım bu gece karar verdim.  Bugün başlamak için çok geç bir saat , gece yarısı eşim ve çocuklarım uyuyorlar ve saat 04.11 olmuş. Gece demek yanlış oldu sabah olmuş.

Bu günlüğümün ilk yazısı ve ben bu ilk yazımda biraz çocukluğumdan, biraz yaşantımdan ve çok sevdiğim kardeşlerimden özellikle canımın içi ablamdan söz etmek istiyorum.

Zaten pek çalışkan bir Öğrenci değildim de. Sen küçüksün ile başlayan cümleleri ev de en çok duyan evin en küçüğüydüm. Abim tembel değildi idare ediyordu ama o ablam yok mu o ablam, çok çalışkandı.

Babamın sevgili Annemin kara kızı ablam. İlkokul da 1. sınıftan 5. sınıfa kadar her zaman sınıflarını Taktirle geçerdi. Tabi şimdi gençler,çocuklar bilmez eskilerde İlk okulda da Taktir ve Teşekkür sistemi olduğunu.

Benim Karnem ilk okul 3. sınıfa kadar hep Orta ile doluydu. Öyle ki sanki Öğretmenler aralarında anlaşmışlar gibi Karnem de ne 4 olurdu ne de 2..

Hatta davranış notlarımın tamamı bile 3 orta olurdu. Eve elimizde Karne ile geldiğimiz de ilk ablamın karnesini alırlar ve daha ellerine almadan karnedeki notların hepsinin 5 olduğunu ve ablamın Taktir aldığını bilirlerdi.

Hani ablamı çok sevmesem ona düşman bile olabilirdim o zamanlar o çocuk aklımla. Nerede öyle Annenin Babanın elini tutup okula gitmek. Köy yerinde pek alışıldık şey değildi zaten yaşlarımız da şimdikiler gibi 6 değil 7 -8 yaşların da okula başlardık.

Benim yaşım büyüdükçe hırs yaptım. İnanır mısınız? 4. ve 5. sınıfları 4 iyi ile geçtim hem de tamamı karnenin her iki tarafı da 4 tü :) O zamanlar hayat çok ama çok pahalıydı.

Hiç unutmam okula başlayacağım Annem bana kara bir okul önlüğü diktirdi eteklerinin uzunluğu neredeyse ayak bileklerime kadar geliyor. Kollar desen yarısını kessem yine uzun gelecek gibi duruyor.

Şimdi siz çok Muhafazakar Annem olduğunu düşündünüz değil mi? hayır işte durum düşündüğünüz gibi değil. O zamanlar nerede öyle hazır giysiler alabilmek, zenginler hatta çok zenginler dahi kıyafetlerinin büyük bir kısmını diktirirlerdi.

Her köşede bir Terzi dükkanı bulunurdu. Eğ tabi Kara okul formam da bu sebeple köyün terzisi yaşlı şişman gözlüğünü hep burnunun ucunda taşıyan köyün terzisine diktirildi.

Uzun ve bana çok büyük gelmesinin sebebi fakirlikten ziyade tekrar,tekrar Terziyle uğraşmamak içindi sanırım. Öyle çok fakir bir aile değildik zaten. En azından Annem ve Babam boşanıncaya kadar.

Annem şimdilerde emekli hemşire fakat o zamanlar beyaz Hemşire önlüğünü her gün yıkayan bir Hemşire. Aslında Köye dönüşümüz Annemin çok genç yaşlarda malulen emekli olmasından sonra oldu.

Öncesinde canını sevdiğim güzel Memleketim İzmir’de oturuyorduk yine. Sizin anlayacağınız çocukken evin en haylazı, en asisi, en yaramaz çocuğu hep ben oldum.

Ablam Annemden kaynaklı genetik bir Hastalık olan KİBAS -Kafa içi basınç artışı Sendromu denilen bir Hastalığın pençesindedi.

Bu lanet Hastalık sebebiyle ablam çocukluğunda 3 kere Beyin ameliyatı olmuş  ve gözlerinde gittikçe görme yetisini kaybetmesine sebep olan lanet bir Hastalıktı.

Ablamın ta o zamanlar başlamıştı çift görme ve yoğun baş ağrılarına sebep olan hastalığının etkileri. Ablam o kadar çalışkan bir çocuktu ki Öğretmenleri onu hep en ön sıraya oturtur tahtadaki yazıyı okuyacağı zaman gözleri iyi göremediği için onu tahtaya kaldırıp ta okuturlardı.

Aynı Hastalık Abim de ve Annemde de vardı. Evdeki bu hastalıkla mücadele etmeyen tek çocukları bendim. Ama onlar gibi hasta olmak aynı ilgi ve alakaya sahip olmak için geceleri hep Dua ederdim.

Abim de ablam gibi 3 kez Beyin ameliyatı oldu fakat Ablamın üzerindeki etkisi Psikolojik rahatsızlıklar,baş ağrıları ve görme bozukluğu ile çok daha akut seviyede ilerliyordu.

O zamanlar o çocuk aklımla Allah’a çok Dua etmiş olmalıyım ki ben de Epilepsi (Sara Başlangıcı) denilen hastalık olduğunu teşhis ettiler. Tabi bu teşhis etme aşaması öyle kendiliğinden tesadüfen olmadı.

Bir gün Annem banyoda beni yıkamak için kazandaki suyu hazırlıyor bende iki büklüm taburede oturmuş vızıldıyorum. Yıkanmamak için Anneme yalvarıyorum.

Bir anda ne oldu orasını tam hatırlamıyorum o ara yaşım 5 -6 civarı Bayılmışım. Gözlerimi açtığımda etrafımda pervane olan Babam ve soğuk kanlılığını koruyan saçımı okşayan “Korkma kızım” diyen Annem.

Babam da O zamanlar Ege Üniversitesi Hastanesinde Veznedar olarak çalışıyor fakat Annem Hemşire olduğu için böyle durumlarda nasıl davranacağını iyi biliyor demek.

Bana gelince hani elimde olsa tekrar bayılacağım :) Etrafımda pervane olan Annemle Babam niçin bayıldığımı ne olmuş olabileceğini konuşuyorlar.

Benim umurumda mı ben hayatımdan memnun tekrar nasıl bayıla bilirim? diye hesaplar peşindeyim. Eğ yani ev de tek sağlıklı çocuk olarak bunca Yıl bu kadar üzerime düşülmemiş, elime bir fırsat geçmiş yakın ilgi ve alakanın tadını çıkarıyorum.

Ben bu arada bayıldığım zaman çok kasılmışım ve ağzımdan sarı köpükler filan çıkmış. Tabi Hemşire olan Annem bunun normal olmadığını anlamış olmalı ki ertesi günü Annem ve Babamla birlikte İzmir’e Ege Üniversitesi Hastanesine geldik.

Bir takım testler EEG filmler Emar çektirmeler derken hastalığımın Sara başlangıcı Epilepsi olduğunu teşhis ettiler. Yol boyunca ciddi bir hastalığım çıksın diye Dua eden ben nasıl mutluyum nasıl bir görseniz :)

Çok şanslıyız ki Doktorlarımız o zamanlar dahi koca Hastanenin en iyi Doktorları  Abimle Ablamın Doktoru şimdilerin  Pediatrik Nöroşirürji (Çocuk Beyin-Omurilik-Sinir Cerrahisi) Prof. Dr. Saffet Mutluer..

 Benim Doktorum şimdilerde Cerrahi Tıp Bilimleri Bölümü  Plastik, Rekonstrüktif ve Estetik Cerrahi Ana Bilim Dalı Uzmanı Prof. Dr. Ecmel Songür..

Doktorlarımız branşlarında en iyilerinden olması bir tarafa o kadar sevecen,müşfik ve şeker bir Doktorlar ki anlatamam. Çocukken Doktorum benim ilk platonik aşkım olmuştu :).

Her ikisinden de Allah razı olsun bizleri sadece tedavi etmekle kalmayıp büyüdüğümüzde gittiğimiz kontrollerimizde de çok ilgilendiler.

Benim Tedavim ilaç tedavisi yaklaşık 2 yıl kadar hatırladığım kadarıyla adı Epdantoin olan bir ilacı kesintisiz içerek arada kontrol amaçlı çekilen EEG filmleri bir takım testler ve ilk bayılmamın devamında 3-4 defa daha bayılmamla geçti.

Fakat Ablam benim kadar şanslı değildi maalesef toplamda 3 defa ağır Beyin Ameliyatı ve her geçen gün daha da az gören gözleri yetmez gibi bir yetişkin olup evlendiğinde onunda 3 çocuğunun 2 si aynı hastalığın pençesine düştü.

Ablamın da çocukları 2.5 yaşlarına geldiklerinde birer kez Beyin Ameliyatı oldular. Ablamın özellikle  Beyinlerindeki basınçtan dolayı gözleri dışa doğru büyüme yapıyordu.

Çocuklar ablamı hep sokakta bir takım kötü kırıcı benzetmeler yaparak hakaret edip çok üzüyorlardı. Ben hep onları yakalayıp çok kötü dövüyordum. Ablamın gönüllü koruyucusuydum.

Gözlerindeki dışa yönelik büyümeyi minimuma indirebilmek için ve Estetik olarak ta yok etmek için ablam yüzünden de Ameliyat olmak zorunda kaldı.

Yüzüne toplamda ameliyatta 170 dikiş mi ne atılmış ve kalçasının kemiği alınarak alnına konularak gözlerin biraz daha çukurda kalması sağlanmıştı.

Gözlerinin altına platin demirler konulduğu için zaman, zaman ablam çok üzüldüğün de özellikle yüzü çok ağrır.

Tahmin ediyorum ki bu hastalığın pençesinde olanlar ve bu yazımı okuyanlar şu anki durumlarını merak ediyorlardır.

Abimin çocuğu yok onun için bu hastalık onunla beraber devam ediyor ablama göre çok çok daha iyi görüyor günlük ve iş hayatına rahatlıkla devam ediyor.

Canım ablam benden 1,5 yaş kadar büyük şu an 42.5 yaşında gözleri %70 görmüyor ve çok zor bir hayatı var.

Yaşadığı zor hayatı maddi durumu, hastalığından kaynaklı baş ağrıları ve Psikolojik rahatsızlıkları sebebiyle Psikiyatri tedavisi görüp ağır Antidepresan  ilaçları kullanıyor.

Gözlerindeki görme seviyesi hastalığından kaynaklı olarak göz damarları kuruduğu için her geçen gün görmesi daha azalıyor ve bir gün gözlerindeki görme yetisini tamamen kaybedeceğini bilerek yaşıyor.

Maalesef Doktorların yaptıkları o tüm ameliyatlar ancak onun bu kadar iğleşebilmesini sağladı.

Tek başına Otobüsle gidebileceği yerlere gidemiyor ve buna benzer bir çok zor durumların içinde işte.

Ablam benim hayatımda evlatlarımdan sonra en çok sevdiğim İnsan. Bunu Annem de, abim de, eşim de bilirler. Ablam bir abladan ziyade hayatta bana hep bir küçük Anne gibi olmuştur.

Onun bu kadar çok zor bir hayatı olması ve benim ona hayatını kolaylaştırabilecek maddi desteği sağlayamamam beni kahır etse de o Bir tek Kardeşim olsun bana yeter diyecek kadar beni çok sever.

Beni iki gün görmese özler. Evlerimiz birbirine çok yakın 200 metre aramız da ya var ya yok. Sırf o mutlu olsun diye oturduğum muhiti hiç sevmeme rağmen o mutlu olsun ona yakın olup yardımcı olabileyim diye İzmir’de onunla aynı muhitte oturuyorum.

Benimle hep gurur duymuştur. Tembel bir çocuk olduğum zaman da, Yetişkin bir Anne olduğum zaman da. Hep kötü zamanlarımda bana manevi destek olmuş yeri gelmiş kendinden bana vermiştir.

Bu son 1,5 aydır sanki başka bir Dünya’da yaşar gibi yaşıyor. Psikiyatri Doktoru onun kullandığı ilaç ve iğnelerde değişiklik yaptı ve ilaçlara vücudunun alışma dönemi çok uzun sürdü.

Şimdilerde Rab’bime çok şükür bir kaç gündür iyi ama onun öncesinde geçen 1,5 ay boyunca ne konuştuklarını, ne yaptıklarını hatırlamayacak kadar şuuru yerinde değildi.

Çok zaman kendimi neden bende abim ve ablam gibi hasta olmadığım için çok suçlamışım dır. Özellikle durumu çok daha zor olan ablamın yaşadığı kişisel özel hayatındaki mutsuzlukları, hastalığı,şansızlıkları,umutsuzlukları,çaresizlikleri ve yoksulluğu yüzünden kendimi suçladım.

Benim de çok zor bir hayatım oldu ben belki çok sağlıklıydım fakat hayatta verdiğim yanlış kararlarım sebebiyle çok bedeller ödedim çok sıkıntılar yaşadım.

Fakat ben her zaman evin Ayakları yere sağlam basan sağlıklı kızı olurken ablamın talihsiz hayatı sanki ikimizin çekmesi gereken sıkıntıları tek o çekiyormuş ve buna sanki ben sebep oluyormuşum gibi hissettim.

Bir gün nasıl olacak bilmiyorum ama bir gün çok zengin olacağım. Ablamı hayatında ilk defa oturacağı onu hep küçük eski evlerde, karanlık izbe zemin katlarında oturduğu evinden alıp 2. ya da 3. katlarda içi çok ışık alan bir Apartman dairesinde oturtacağım.

Artık ne Elektirik, ne su, ne kira ne de borçların derdini yaşamayacağı ferah bir hayat sağlayacağım. Eğer ablama mutlu olacağı huzurlu ve gün yüzü göreceği bir hayat yaşatamadan ben ya da o bu hayattan göç ederse gözlerim açık öleceğim.

Seni çok seviyorum Ablacığım seninle her daim gurur duydum iyi ki benim ablamsın,canımsın,küçük Annemsin.

Eee sevgili Günlük gördüğün gibi sabah saat 05.56 oldu gözlerimde artık yaş parmaklarımda yazmaktan derman kalmadı. Artık son bir sigara daha içip yatıp uyuyacağım.

Sitemde yapılacak çok iş var ve bugün artık Pazar oldu. Maalesef Pazar olmasına rağmen ancak 4 saat kadar uyuyabileceğim zira benim 3 afacanım da  saat 10 gibi ayakta olurlar.

Evet sevgili günlük sana iyi sabahlar artık veda zamanı.

Tarih: 18.Mayıs 2014 sabah 06.01 Pazar günü